Najazd Pustynna burza: Challenger 1 Mk.3 ODS

Dowódcy!

Do końca aktualnej Bitewnej drogi Echa wojny pozostały nieco ponad dwa tygodnie, dlatego chcielibyśmy opowiedzieć więcej o tym, co czeka Was niebawem w Armored Warfare. Jak już wspomnieliśmy w poprzednim artykule, planujemy duże wydarzenie z okazji 30. rocznicy Operacji Pustynna burza i jak niektórzy z Was już się domyślili, będzie to Najazd.

Kwietniowy Najazd Pustynna burza zapewni Wam cztery różne skórki bazujące na rzeczywistych wyglądach pojazdów, które brały udział w walkach w lutym 1991 roku, a ponieważ operacja była wielonarodowym przedsięwzięciem, każda skórka będzie powiązana z innym krajem. Dziś zaczniemy od brytyjskiej skórki dla czołgu podstawowego Challenger 1 – Challenger 1 Mk.3 ODS.

Brytyjska część Operacji Pustynna burza nosiła nazwę Operacja Granby i rozpoczęła się 15 stycznia 1991 r., a pierwsze naloty brytyjskich samolotów Tornado odbyły się następnego dnia. W ciągu następnego miesiąca odrzutowce Tornado udowodniły swoją wartość jako samoloty szturmowe, a faza lądowa, która rozpoczęła się 24 lutego, była równie udana. W rzeczywistości niektóre z osiągnięć Brytyjczyków, takie jak neutralizacja wrogiego czołgu przez inny czołg z największej odległości, nie zostały jeszcze pobite. W ciągu 66 godzin walk Brytyjczycy zdołali posunąć się o prawie 300 km wgłąb Iraku (co było niesłychane) i zniszczyli przy tym trzy irackie dywizje pancerne.

Za znaczną część tych sukcesów odpowiadał czołg podstawowy Challenger 1, który uważany jest za najlepszy czołg armii brytyjskiej i jeden z najlepszych czołgów podstawowych w historii. Z posiadanych 420 pojazdów podczas operacji Brytyjczycy wykorzystali 221. Pojazdy te należały do następujących jednostek:

7. Brygady Pancernej (legendarne Szczury Pustyni), a konkretnie:

• Queen’s Royal Irish Hussars (wprowadzeni do walk na początku)
• Royal Scots Dragoon Guards (wprowadzeni do walk na początku)

4. Brygady Pancernej (Czarne Szczury), a konkretnie:

• 14./20. pułku King's Hussars (oba pułki połączyły się w Indiach przed II Wojną Światową)
• Life Guard (elitarna formacja z kilkusetletnią tradycją)

Obie brygady zostały wcześniej rozmieszczone w Niemczech, a w listopadzie 1990 r. przeniesiono je do Arabii Saudyjskiej w ramach rozbudowy sił zbrojnych. Przed rozpoczęciem walk pojazdy zostały zmodyfikowane w następujący sposób:

• zamontowano bloki dodatkowego pancerza kompozytowego i ERA,
• przemalowano je w barwy pustynne,
• wyposażono w dodatkowe zbiorniki na wodę i inny sprzęt,
• wyposażono w powiększone zbiorniki paliwa,
• dodano wytwornicę dymu, wtryskującą olej napędowy do układu wydechowego,
• wprowadzono modyfikacje układu chłodzenia i inne zmiany przystosowujące do operacji w środowisku pustynnym.

Dodatkowo przeprowadzono ich gruntowną konserwację, ponieważ wcześniej występowały problemy powodowane brakiem części zamiennych. Podstawową wersją pojazdu używaną podczas konfliktu miał być Challenger Mk.3, a starsze Mk.2 wyposażono w dodatkowy pancerz i określano mianem Mk.2 ACB.

Każdy pojazd otrzymał również 12 pocisków L26A1 Jericho ze zubożonym uranem do zwalczania wrogich czołgów podstawowych, w szczególności różnych starszych czołgów T-72M wykorzystywanych przez Irakijczyków. Uznano je za poważne zagrożenie, które uzasadniało użycie tej specjalistycznej amunicji.

Czołgi wysłano do akcji wraz z rozpoczęciem fazy naziemnej (Operacja Pustynna szabla).

Pomimo niemal mitycznego poziomu ochrony Challengerów zamierzoną taktyką działania dla tych pojazdów było trzymanie się jak najdalej od wroga. Dużą rolę w realizacji tych założeń odegrał zaawansowany układ optyczny TOGS, który pozwalał atakować cele z odległości do 3 km. Jeśli wróg zbliżył się na odległość mniejszą niż 1500 metrów od Challengera 1, rozkazem do wykonania był odwrót i ponowne starcie z wrogiem z bezpiecznej odległości. Na odległość 3000 metrów żadna broń Irakijczyków, nie mogła realnie zagrozić Challengerowi. W rzeczywistości walki rzadko toczyły się na tak dużych odległościach ze względu na pogodę i charakter konfliktu, ale mimo wszystko takie były rozkazy.

Szybkie postępy sił brytyjskich były możliwe również dzięki masowemu wykorzystaniu systemu GPS, którego Irakijczycy nie mieli. Możliwość rozeznania się geograficznego w sytuacji na polu bitwy jest jednym z kluczowych elementów sukcesu w każdym konflikcie, a system GPS sprawił, że Brytyjczycy nie gubili się na pustyni i zawsze zmierzali do celu.

Wyżej wymienione jednostki pancerne wzięły udział w części operacji „lewy sierpowy”, próbując zadać Irakijczykom poważny cios. To właśnie Challengery wzięły udział w jednej z największych bitew czołgowych wszech czasów – Bitwie o Norfolk – która rozpoczęła się zaledwie dwie godziny po innym (i bardziej znanym) starciu pancernym – Bitwie pod 73 Easting.

Podczas tego starcia jeden z czołgów podstawowych Challenger należący do Royal Scots Dragoon Guards dokonał neutralizacji wrogiego czołgu z odległości 5110 m, co było niewiarygodnym wyczynem. Druga pod względem odległości neutralizacja wrogiego czołgu również należy do Challengera i miała miejsce w tej samej bitwie. Warto zauważyć, że obie neutralizacje zostały dokonane przy użyciu standardowej amunicji przeciwpancernej, a nie pocisków Jericho. Brytyjczycy nie stracili tego dnia ani jednego Challengera, a sami zniszczyli lub zdobyli co najmniej 300 irackich czołgów i ponad tysiąc innych pojazdów i artylerii, przy stratach własnych wynoszących 15 ludzi i 43 rannych.

Dodana skórka oparta jest na czołgu podstawowym Challenger 1 należącym do Royal Scots Guards (a więc do 7. Brygady Pancernej). Będzie ona dostępna dla progresywnego czołgu podstawowego Challenger 1 na 7. poziomie.

Obejmuje ona odpowiednie malowanie i oznaczenia jednostki wraz z ulepszeniami wizualnymi z Operacji Pustynna burza, np. dodatkowe schowki na wieży i zewnętrzne zbiorniki paliwa. Zwróćcie uwagę, że jeden ze zbiorników paliwa jest niepomalowany – jest to zgodne z prawdą historyczną, gdyż nie wszystkie beczki po transporcie z Niemiec były ponownie malowane.

W schowkach umieszczono różne siatki maskujące, a model posiada wiele nowych, drobnych detali, które zapewniają jego realistyczny wygląd.

Mamy nadzieję, że spodoba Wam się ta skórka, jak również inne, które przygotowujemy, no i jak zawsze:

Do zobaczenia na polu bitwy!